Η σχέση της ύδρευσης της Καρδίτσας με την Παπαράντζα χάνεται στους χρόνους της Τουρκοκρατίας.Το πυκνό άλλοτε δάσος έφτανε μέχρι την πόλη και τα πλούσια υπόγεια νερά του υδροδοτούσαν κρήνες και δημόσια λουτρά με τη βοήθεια πήλινου αγωγού.

Η πληθυσμιακή έκρηξη της πρώτης εικοσαετίας μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας στο Ελληνικό Κράτος (1881) ανέδειξε την ανεπάρκεια των τεχνικών υποδομών της οθωμανικής περιόδου,ανάμεσά τους και του απαρχαιωμένου δικτύου ύδρευσης.Τη θέση του παίρνουν προσωρινά τα πηγάδια ,οι τουλούμπες και το μυλαύλακο , «γέμον πάσης ακαθαρσίας», με αποτέλεσμα να πολλαπλασιαστουν οι θάνατοι από μολυσματικές ασθένειες και πυρετούς.

Το 1901 η Καρδίτσα είναι η πρώτη θεσσαλική πόλη που θα αποκτήσει σύγχρονο δίκτυο ύδρευσης και δημοτικά λουτρά.Το υδροφόρο στρώμα της Παπαράντζας θα παραμένει από τότε και μέχρι την ολοκλήρωση των έργων της τεχνητής λίμνης  «Ν. Πλαστήρα» , το 1972,ο αποκλειστικός υδροδότης της πόλης.